ماجرای مناسک مرموز و گیسوان گسیخته – داستانک

پولیور راه راهِ نخ کش شده‌اش را روی بخاری انداخت و چوب‌ها را که بی‌تفاوت گوشه‌ای افتاده بودند با پا هل داد سمت اجاق و بلند داد زد «بیشاپِ حرام‌زاده.» شعله گُر گرفت و…

سهیلا در آستانه – داستان کوتاه

سهیلا در آستانه‌ی سی و هفت سالگی‌ مطمئن شد که شوهرش قصد کرده دیگر حرف نزند و هیچ گفتگویی را شروع نکند. چند روز بعد فهمید که ظاهرا به هیچ اتفاقی هم قرار نیست اعتراض کند. یا مثلا سوال کند. سهیلا هم با اینکه حس می‌کرد اضافه‌وزن پیدا کرده و این کار سنِ او را – شوهرش راست می‌گفت – بالاتر برده اما به رنگِ روشنِ نیمه‌کاره‌ی موهایش دست نزد، کاکلِ موها را روی صورتِ سفیدش پخش کرد و تصمیم گرفت این بار تخت دو نفره‌شان را بفروشد.

زهر چشم- داستان کوتاه

بهنام زخمی بود و از پانسمان، از هر چیزی که می‌پوشاند، بدش می‌آمد. بلد بود صورتِ آدم‌ها را بخواند اما از صورتِ دختر فقط چشمهای درشت و جذابش معلوم بود. وقتی دوتایی رفتند پشت‌بام شرکت سیگار بکشند، دختر ماسکش را کشید پایین و صورت‌لخت شد. لب و چانه‌اش مشکوک بود ولی بهنام به هوای چشمهای دل‌گیرِ دختر ندید گرفت…

درباره “خون بر برف” – یادداشت

«برای اولین بار در زندگی‌ام، بستن چشمهایم مثل قمار کردن بود»

شاید ادبیات جنایی چندان جدی گرفته نشود، ولی خوبش، واقعا خوب است. وسط یکی از روزهای سر کاری‌ام، هوس یکی از آن خوبهاش به سرم زده بود. خوب و گمنام؛ گمشده‌ای از همین دوران. در جستجوی در اینترنت گشت می‌زدم. سرنخ‌های مختلف را پیدا می‌کردم. مثل یک کارگاه خصوصی که سفارش گرفته زن یک کله‌گنده را پیدا کند. می‌گشتم و صفحه‌های مختلف را کنار هم باز می‌کردم. به تدریج گزینه‌ها را محدودتر ‌کردم تا رسیدم به Blood On Snow و نویسنده‌ای نروژی به نام «یو نسبو».  نروژ برایم کشور جذابی است. شاید آغاز جذاب شدن نروژ، بازی‌اش در جام جهانی با ایتالیا بود ولی دیگر مدت‌هاست که عاشق کشورهای اسکاندیناوی هستم.

درباره “غول مدفون” – یادداشت

دستی بزرگ از گِل بیرون آمده بود و بدن بز را فرا گرفته بود.

حضورش بی‌تاثیر است. کمتر از بقیه‌ی غولها و خیلی کمتر از مهی که همه جا را فرا گرفته. یک زن و شوهر پیر، بئاتریس و آکسل، نمی‌خواهند این ته‌مانده‌ی خاطراتشان هم محو شود. دیده‌اند که بقیه فراموش می‌کنند. اتفاق‌های دیروز، روز قبل، روزهای قبل را، انگار مرضی افتاده باشد به جان همه. خودشان هم چندان یادشان نیست که چی بینشان گذشته. بئاتریس می‌گوید: «بعضی روزا خوب یادم می‌آد، بعضی روزا هم انگار پرده‌ای روی حافظه‌م افتاده. اما پسرمون مرد خوب و مهربونیه. مطمئنم»

وایروس – داستان کوتاه

دهانِ در، پشتِ سرِ مرد باز مانده بود. مرد نشسته بود روی صندلی. خم شد جلو و دستهایش را به هم قلاب کرد.

قرار گذاشته بودند چراغ روشن نکنند. زن را نگاه کرد.

زن گوشه‌ی تخت دمر بود و چسبیده بود به دیوار. انگار جزئی از دیوار باشد و طوری سرش را فرو کرده بود توی بالش که انگار دیگر نگران آن دماغِ تازه‌عمل‌کرده‌اش نیست. تخت، جلوی قدِ بلندش کم نیاورده بود. پایینِ پای زن به اندازه‌ی کافی برای پتو جای خالی داشت. زن یک‌وری شد؛ رو به دیوار و پاها را جمع کرد توی شکم. پایینِ تخت خالی‌تر شد..

دوشنبه یا سه شنبه – ترجمه نوشته‌ای از ویرجینیا وولف

کند و بی‌قید، ارتعاش آسان اطراف با بالهایش، آگاه از مسیر خود، مرغ ماهیخوار است که از فراز کلیسایی زیر آسمان می‌گذرد. سفید و دور، غرق در خود، آسمان است که پرده می‌پوشاند و پرده بر می‌گیرد (می‌پوشاند و عریان می‌کند)، می‌رود و می‌ماند. یک دریاچه؟ کرانه‌هایش را محو کن! یک کوه؟ اوه، خوب است –  نور طلایی خورشید بر دامنه شیبدارش.  کرکی که فرو می‌افتد. بعد سرخس‌ها یا پرهای سفید، برای ابد و ابد و –

یادداشتی بر فیلم “ویکتوریا”

چرا تمام نمی‌شود؟ چرا دست از سرش بر نمی‌دارند؟ پشت پرسه‌های پراکنده‌شان دور دختر، وحشیتی پنهان است. از هم فاصله می‌گیرند و دوباره دور هم، نزدیکِ هم جمع می‌شوند. نزدیکِ ما، مایی که هیچوقت خیلی ازشان دور نمی‌شویم. گاهی یکی دو نفرشان سلانه سلانه می‌روند توی پس‌زمینه ولی دوباره بر می‌گردند نزدیکِ ما. سرخوشند و شوخ طبع. انگار نقش بازی می‌کنند. چیزِ دیگری هستند انگار…

سوت و کور – داستان کوتاه

سر شب بود که  مو اسکاچی را هم آوردند و شدیم چهارتا. بعد از ریش‌قیفیِ افغان و چشم‌گرگیِ سیستانی، این یکی رشتی بود و یک پایش را پریروز بُریده بودند. چشم و ابروهایش بزرگ و سیاه‌مات، تا از راه رسید لِنگِ چپی که برایش مانده بود را باز کرد و شروع کرد به واکس مالیدن به موهایش. چشم‌گرگی روی تختش دو زانو شد، نیم‌خیز به سمتِ من و چشمهایش را دوخت توی چشمهایم. عین یک گرگِ تر و فرز. ناس گذاشته بود زیر دندان‌هایش و دندان‌قروچه می‌کرد. بوی تندِ ناسش دماغم را می‌زد. بوی بقیه هم بود و گُر گرفته بودم. اولش شاکی شدم که چرا من را با این در و دهاتی‌ها گذاشته‌اند توی یک اتاقِ تنگ تا اینطوری تنگِ بقیه، نتوانم نفس بکشم. پرستارها احترام حالی‌شان نیست…