دوشنبه یا سه‌شنبه نوشته ویرجینیا وولف

کند و بی‌قید، ارتعاش آسان اطراف با بالهایش، آگاه از مسیر خود، مرغ ماهیخوار است که از فراز کلیسایی زیر آسمان می‌گذرد. سفید و دور، غرق در خود، آسمان است که بی‌وقفه (تا بی‌نهایت) می‌پوشاند و آشکار می‌کند، می‌رود و می‌ماند. یک دریاچه؟ کرانه‌هایش، محو!  یک کوه؟ اوه، چه خوب –  نور طلایی خورشید بر دامنه شیبدارش. کرکی که فرو می‌افتد. بعد سرخس‌ها یا پرهای سفید، برای همیشه و همیشه و –

اشتیاقِ حقیقت. انتظارش، چکاندن پر زحمت یکی دو کلمه، اشتیاق همیشگیِ  – (بانگی به سمت چپ بر می‌خیزد، یکی دیگر به سمت راست. چرخ‌ها از هم گسیخته، ضربه می‌زنند. ولی اتوبوس‌ها (درشکه‌ها) انگار در هم می‌لولند)  اشتیاق همیشگیِ –  (ساعت با دوازده ضربه جداگانه، نیمروز را عیان می‌کند. نور روان می‌سازد فلس‌های طلایی را. کودکان هجوم می‌آورند) – اشتیاق همیشگیِ حقیقت. گنبد سرخ‌فام است. سکه‌ها به درختان می‌آویزند، دود از دودکش‌ها، کش می‌آید، زوزه، بانگ، فریادِ «آهن فروشی؟» –  و حقیقت؟

به شعاع در آوردن پای مردان و زنان، روکشی سیاه یا (روکشی) طلایی (این هوای مه‌آلود – قند میل دارید؟ نه متشکرم – جامعه‌ی مشترک ملل در آینده) – نور آتش است که می‌جهد و غیر از آن اشکال سیاه با چشمهای درخشان، رنگ اتاق را سرخ می‌کند. همان لحظه، کامیونی بارش را خالی می‌کند. دوشیزه تینگامی چای را پشت میز خودش می‌نوشد، شیشه‌ی تمام قد، کتهای خز را محافظت می‌کند –

پرده برگرفته (جولان داده شده، خودنمایی، نمایان)، نور رده رده (جوانه‌ی نور، )، جاری (شناور، غوطه‌ور) در گوشه‌ها، دمیده در چرخ‌ها، سکه‌پراکنی، خانه یا غیر خانه (خانه یا خانه نیست)، جمع شده، پراکنده، هدر رفته در نسبت‌های جدا از هم،

حالا دوباره کنار بخاری و تمرکز بر مرمر سفید چهارگوش. کلمات از ژرفای عاج‌گون، بیرون می‌زنند و سیاهی‌شان را جاری می‌کنند، شکوفا می‌شوند و نفوذ می‌کنند. کتاب افتاده، در شعله‌ی آتش، در دود، در جرقه‌های آتشین – یا اینک به سفر دریایی می‌روند، آویز چهارگوش مرمری، مناره‌های زیرین و دریاهای هند، در حالیکه آسمان آبی می‌زند و ستاره‌ها می‌درخشند – حقیقت؟ هم‌جواري، کفایت می‌کند؟

کند و بی‌قید، مرغ ماهیخوار باز می‌گردد. آسمان ستاره‌هایش را می‌پوشاند سپس عریانشان می‌کند.